Vandaag is een dag voor lijstjes. Ik had zin in troost, comfort, hoop en inspiratie en jij waarschijnlijk ook. Misschien heb je iets aan deze tips.

Lezen: 

• Interessant stuk in de Volkskrant geschreven door Doortje Smithuijsen over hoe we zelfs in (deze) tijden van crisis nog willen optimaliseren. Lees het artikel online via deze link.
• Heb je vorig jaar de longread gemist over hoe het is om de ghostwriter van Caroline Colloways te zijn? Goed moment om het alsnog te lezen. Zonder teveel te spoilen: smullen stuk over het leven van een privileged New York City meid en haar voormalig beste vriendin alsook geheime ghostwriter Natalie Beach. Het leest als een trein, en ik zou willen dat ik het had geschreven.
• Het non-fictieboek Rage Becomes her van Soraya Chemaly (ik heb ‘m in de Nederlandse vertaling gelinkt): over de kracht van de boosheid van vrouwen. Heel interessant en belangrijk boek over waarom je als vrouw je woede niet moet onderdrukken (zelfs al maakt dat je in de ogen van veel mensen een hysterische bitch).
• Nog een boek: Jaar van het nieuwe verhaal van Daan Borrel. Ik ben misschien niet helemaal onbevooroordeeld, want ik heb Daan een beetje leren kennen vorig jaar en ik ben fan van haar als mens. Maar goed, deze tip is oprecht want Daan is naast een leuke vrouw ook een fantastisch schrijver. Ze schrijft met een ogenschijnlijk gemak en grote intelligentie over grote thema’s als vrouwelijkheid, verschillende soorten liefde, zelfbeminning, seksualiteit, eenzaamheid en hoe de menstruatiecyclus grote invloed kan hebben op je leven en staat van zijn.

  

Luisteren:

• Podcast: Met Groenteman in de kast. Journalist Gijs Groenteman zit iedere aflevering met een gast in de archiefkast van de Volkskrant en daar praten ze ruim een uur over van alles en nog wat (fun fact: Gijs zegt bijna iedere aflevering wel iets als ‘ah ja, <naam gast> wat wonderlijk he, het leven.’) Ik ben een beetje verliefd op zijn stem en daarbij vormen zijn gasten een interessant en divers palet; zowel in leeftijd als achtergrond en de disciplines waarin ze werken. Mijn lievelingsafleveringen zijn die met Glen Faria (rapper en singer-songwriter), Maria Goos (scenarioschrijver), Shady El-Hamus (regisseur), Nathalie Huigsloot (journalist/interviewer).
• Podcast: Modern Love van The New York Times. Iedere aflevering bestaat uit een persoonlijk essay over de liefde ingezonden door een lezer en voorlezen door bekende creatieven als Greta Gerwig, Alicia Keys en Zosia Mamet. Na het voorgelezen verhaal delen ze ook over eigen (liefdes)ervaringen. Ook een tip: de gelijknamige serie waarin een paar van de verhalen centraal staan, echt mijn lievelingsserie van afgelopen jaar. Via o.a. AppleTV te zien.
• Ik maakte deze playlist met wat positieve lente-energie. Heb je leuke suggesties: laat het me weten dan voeg ik ze toe!

  

Kijken: 

• IDFA heeft haar archieven geopend! Bekijk hier de talloze docu’s die afgelopen jaren op het filmfestival te zien waren.
• Voor fans van The Bridge en The Crown: thriller/detective Broadchurch. Favoriet Olivia Cole speelt de hoofdrol in deze serie (LOVE haar: zo goed, zo geloofwaardig), de rest van de cast is ook erg goed gecast trouwens. Veel (typische Britse) humor, mooie beelden van het Engelse platteland en razend spannend plot. 3 seizoenen. You’re welcome. 
• ANNE+. Als je het nieuwe (en eerste) seizoen van deze fantastische serie nog niet gebinged hebt, heb je denk ik onder een steen geleefd haha. Maar goed, deze is voor de ANNE+ leek: via NPOplus kun je alle afleveringen online kijken. In deze coming-of-ageserie volgen we Anne, een twintiger die in Amsterdam woont. Gedoe met ouders, geldissues, verwarrende exen, haat-en liefdesrelaties met vrienden en scharrels en de krappe huizenmarkt: alles komt voorbij. ANNE+ is heel realistisch en vooral mooi gemaakt en goed geschreven (Maud Wiemeijer schreef het scenario en Valerie Bisscheroux regisseerde de serie). Oja, Anne is lesbisch en een groot gedeelte van de andere personages zijn ook gay. Ook qua een inclusievere representatie scoort deze serie dus veel punten!
• The Goop Lab. Een docuserie op Netflix over Gwyneth Paltrows wellness- en lifestyleplatform. Ik was best sceptisch, want: de vaginakaars-gate en ik vind Gwyneth sowieso soms wat te happy-go-lucky Amerikaans. Maar na het kijken was ik enorm geraakt en onder de indruk van deze serie. In iedere aflevering staat een nieuw thema centraal, allemaal rond de thema’s holistische gezondheid en wellbeing. Het Goop team ondergaat onder andere psychedelische therapie, volgt ademhalingstechnieken volgens de Wim Hofman methode en gaat samen met The Ice Man het ijskoude water in, maar ze testen bijvoorbeeld ook hoe je als vrouw seksueel vrijer kunt zijn door meer te leren over je vulva.

Andere ideeën in tijden van thuisisolatie:

• Een oude hobby oppakken. Ik heb mijn Ukulele afgestoft en ga vanavond een uurtje knippen-en-plakken met een stapel tijdschriften en een groot leeg (inspiratie)boek. Ik heb vriendinnen die aan het bakken zijn geslagen (broden, cakes en granola), hun tienerjaren herleven en weer The Sims spelen en eindeloos aan het breien en borduren zijn. Ik ben sowieso pro een revival van de hobby: ik las laatst een interessant artikel waarin de auteur (sorry, ik weet niet meer wie) schrijft over hoe zonde het is dat hobby’s uitgestorven lijken te zijn in onze prestatiemaatschappij. Als je ergens niet in uitblinkt en/of er niets aan kan verdienen is het zinloos lijkt ons credo. Terwijl: hoe fijn is het soms om maar wat aan te lummelen en meer bezig te zijn met je handen en de offline wereld?
• Je favoriete locals supporten: koop bloemen, boeken en eten van je lievelings lunchtent of restaurant online (vaak te regelen via hun eigen website of Instagram), zij hebben onze steun hard nodig in deze barre tijden.
  Een paar van mijn favorieten in Amsterdam:
  – Bloemen afhalen of bestellen via Bloembox (hun kraam staat op de Kinkerstraat naast de Coffee Company, schuin tegenover de HEMA). Thuiswerken is echt fijner met een verse bos bloemen op je tafel
  – Vers leesvoer online te bestellen of kopen via Hoogstins, Scheltema of Athenaeum
  – De beste appeltaart van Nederland, de meest gezonde sapjes of (vegan) pig in blanket afhalen bij Waargenoegen in Amsterdam-Noord (het lunchtentje is van mijn vriendin Thais!)
• Kledingkast opruimen en oude kleding verkopen via Instagram, United Wardrobe of doneren aan een kringloopwinkel of those who are in need. 

Dag zeven in thuisisolatie en ik ben moe. Moe van weinig beweging, moe van mijn klieren die vol zitten. Ik ben denk ik niet besmet met het virus dat iedereen bezig houdt (daarvoor is mijn hoest te vol, ik braakte groen slijm, het zat niet vast – mijn longen voelen niet pijnlijk aan en ik heb geen koorts). Toch zit ik uit voorzorg thuis, dat is het minste dat ik kan doen: geen anderen besmetten met dat waar ik last van heb.

De niet stoppende informatiestroom legt me lam, maar mijn vingers blijven de adressen van nieuwssites intoetsen, ik bekijk alle Instagram stories en tweets en sta constant in contact met vrienden en familieleden via chats en apps. Mijn hoofd zit vol. Iedereen is bang om eenzaam te zijn, vergeten te worden misschien ook. Ik weet niet of ik daar bang voor ben, ik heb juist behoefte aan stilte en niemand om me heen. Maar ik leef met iemand samen, ik word dagelijks aangeraakt en hoef niet alles zelf te bedenken en te doen. Ik heb die luxe.

Toch leef ik al dagen op stress. Mijn hart gaat hard tekeer, mijn adem zit hoog, ik heb adrenaline genoeg zelfs zonder koffie te drinken en met een grieperig lijf. Ik werk in volle snelheid, probeer te relativeren dat ik straks niet naar Amerika kan, dat mijn tweede boek waarschijnlijk pas veel later zal verschijnen. Ik duw rekeningen die zich zullen opstapelen weg uit mijn gedachten.

Vandaag om twee uur heb ik voor het eerst therapie buiten de bekende kamer van mijn therapeute. Ze belt me via Skype. Hoe intiem dat is ontroert me: ik draag een oude trui en daaronder geen bh, ik zie hoe slecht ze heeft geslapen aan haar grauwe huid en achter haar zie ik de kunstwerken die haar kind maakte en een donkergele, bijna opgebrande kaars. Ze vraagt me of ik bang ben. Ik slik en zeg dat ik de angst niet goed voel omdat ik zo hoog in mijn stress zit: mijn bekende copingmechanisme. Lekker blijven werken, ondertussen mezelf afleiden met het nieuws, vrienden, debiele spelletjes via een app. Om naar niet te hoeven voelen en te hoeven dealen met angstig zijn. Ik weet niet hoe dat moet, zeg ik: ik houd eigenlijk altijd een soort controle omdat ik als de dood ben voor die angst. We zijn een paar minuten stil, buiten spelen een paar buurtkinderen op de binnenplaats, hun stemmen klinken helder en vrij.

Mijn therapeute vraagt me waarom ik mezelf niet toesta gewoon te zijn, naar mijn lichaam te luisteren en het gevoel van angst toe te laten. Ik moet lachen, ze vraagt waarom. Omdat je zo typisch psychologerig praat. Altijd maar weer dat gevoel er ‘gewoon’ laten zijn – dat is zo makkelijk gezegd. En ik wil ook gewoon realistisch zijn. Het is toch ook allemaal hartstikke erg wat er gebeurt. Mensen kunnen mijn hulp hartstikke goed gebruiken, ik vind dat ik te weinig doe. Mijn stem vliegt door de bocht. Mijn therapeute is stil en schenkt me een zachte glimlach. Het beeld flikkert een beetje, de pixels verschieten en ik hoop dat de verbinding straks verbreekt zodat ik door kan gaan met werken.

Er bestaat een verschil tussen je kop in het zand steken voor deze, en elke persoonlijke of universele crisis en je eigen gevoelens serieus nemen, zegt ze. Je mag voor jezelf zorgen, je mag grenzen stellen. Wat heeft het voor zin om de hele dag door allemaal input te krijgen als je er niets mee kunt. Ik denk aan een stuk geschreven door mijn vriendin Cathelijne dat ik gister las. Ik was onder de indruk van haar (daad)kracht en ‘moedig voorwaarts’ mentaliteit. Ze schrijft over gebruik maken van de vrijheid van tijd en creativiteit die er nu is. En ze schrijft over elkaar helpen, er voor elkaar zijn. Ik voel me tekortschieten omdat ik tot nu toe alleen nog maar series heb gebinged, deadlines heb geramd en uren op mijn telefoon heb gescrolled. Ik zou willen dat ik hoofdstukken had geschreven aan mijn nieuwe boek en allerlei helpende acties had bedacht voor zwakkere stadgenoten. Maar ik ook dat je niets voor een ander kunt betekenen als je er zelf niet helemaal bent. Als je jezelf lam laat leggen door stress en overprikkeling. Daarom moet ik na een cynische zucht mijn therapeute toch gelijk geven: vanaf nu ga ik weer beter op mijn grenzen letten. En als ik dan minder gestrest ben en ook fysiek weer ben opgeknapt is het tijd om mijn handen uit de mouwen te steken en een fantastisch initiatief als dit te steunen. Want, zoals Cathelijne mooi schrijft: ‘we komen hier weer doorheen. Samen.’